Icht - Guelmine - El Khapta

Vrijdag 9 februari, zon en 26 gr

Van Icht binnendoor naar Guelmine (Goulemine zeggen ze hier), stad met rode huizen met blauwe ramen, de poort naar de Sahara. De weg er naar toe via Assa door de Sahara, eigenlijk wel een verschrikkelijk groot gebied in Marokko en toch maar een klein stukje van het totaal.

In Assa nog kruiden en noten gekocht in een winkeltje. Wat ruikt dat heerlijk,  kruiden worden terplekke gemengd voor b.v. couscous . De kruidenier wilde zelfs kruiden meegeven voor de heren: viagra. Hij moest daar vreselijk om lachen.

Wij (de dames) hebben het afgeslagen, kunnen we de mannen niet aandoen. Wij (De heren) hadden best wat gelust.

De man had een donkere plek op zijn voorhoofd, schijnt eelt te zijn: bid- eelt.  Als een moslim op zijn matje bidt, dan moet hij met 7 beenderen contact maken met de ondergrond. Voeten, knieën, handen en voorhoofd. Dus dit was een zeer gelovige moslim en toch een beetje ondeugend.😏  Kamelen en geiten onderweg langs de bijna eindeloze woestijnen, na Assa een wel heel mooi stuk weer door de bergen. En op heel veel plekken Berber (bedoeïen) tenten. Tegenwoordig staat er ook altijd wel een auto bij de tent. Sinds een aantal jaar is Berbers ook een erkende taal; op overheidsgebouwen en scholen staat het zowel in het Arabisch schrift als het Berbers vermeld.

Berbers is de taal op de onderste rij, dit is een lagere school

De bedoeling was om bij Guelmine een plekje te zoeken bij een kamelen farm, hier zou kamelen melk en kamelen kaas te koop zijn, maar we zijn er niet gekomen, door diverse smalle paadjes liep de weg dood, achteruit terug en daarbij bleef Diederik met een dakluik achter een electrokabel hangen (hing ook veel te laag voor passerende campers)) en toen liet het luik los, vlak voor ons gelukkig, want we konden het toen meenemen. De kabel bleef heel.

Buiten elk dorp, gehucht of stad, overal langs de weg nauwelijks gebruikte voetpaden en trottoirs, kilometers land met fraaie verlichting, hier gaat dus wel veel geld naar toe, in de dorpen zijn veel straatjes niet meer dan een zandpad.

Vlakbij was een camping die ook op ons lijstje stond dus daar naartoe, ook weer mooi tussen de palmbomen met een bedoeïenen tent waar we ’s avonds samen thee dronken. De thee hier is altijd mierzoet, ook al vraag je zonder suiker, en je krijgt er nog suiker bij ook.

Op de achtergrond zie je de bergen nauwelijks door de stofwolken.

Op de camping het luik van Diederiks camper weer vastgetaped, moest wel nu omdat er vannacht regen komt. En tegelijk maar alle zonnepanelen op de campers schoongemaakt, leveren ze weer wat meer stroom, met onze panelen hoeven we hier niet meer aan de stroomkabel te staan, deden we alleen als we de elektrische kachel wilden gebruiken, maar de nachten zijn zo aangenaam, hoeft niet meer.

Diederik en Thea met de gammele trap van de camping, wel overleefd.

In Guelmine is er altijd een grote kamelenmarkt in juli en augustus, de grootste van heel Marokko.  Vroeger een stopplaats voor karavanen.

Zaterdag 10 februari, bewolkt na regen, 27 gr, in de middag zon en 21 gr aan zee.

Vannacht heeft het flink geregend, voor het eerst sinds weken, en hier welkom, maar we zijn in een leemrijk gebied zonder verharde wegen dus het leem klontert nat onder je voeten zoals vroeger sneeuw onder de klompen, en spekglad op de paden.

Omdat we de komende 5 a 6 dagen naar het zuidelijkste puntje van Marokko  gaan en we daar geen winkels treffen, gaan we eerst even uitgebreid boodschappen doen bij de Marjane in Guelmine, eten en drinken inslaan voor een week, maar ze hebben ook bv ruitenwisservloeistof, in onze camper bijna op door het vele stof elke dag op de ramen.

Groente en fruit, karren met daarvoor schamele paarden, Dieny maakte de foto maar kreeg ruzie met de eigenaar die dat niet wilde, en ze moest de foto verwijderen. Nou zie hier de foto.

Na de boodschappen ook even tanken en toen 10 minuten verderop naar de wekelijkse kamelenmarkt en de Soukh. Op de markt zie je dingen waar onze Partij voor de Dieren wel wat over zou willen zeggen, en niet te vergeten Wakker Dier.

Kom kinders, we gaan naar huis.

Ik had er al gauw genoeg van, veel dieren die niet zo aardig benaderd worden, in auto’s geladen worden, zelfs een grote stier achterin een truck. Nou ja, s’lands wijs s’lands eer. Wij hoeven geen markten meer te zien met levende have.

Stier voordat hij de truck op moest.Ronald en Henriette misten hun hondje zo dat ze elk een geitje adopteerden.

Wij reden de weg naar de grens met Mauritanië (westelijke Sahara), vroeger berucht om Polisario, de vrijheidsbeweging die rare dingen uithaalde zoals mensen kidnappen voor losgeld, ook toeristen. Nu niet meer, de weg wordt een meer dan 350 km lange 4 baans snelweg. De nieuwe” karavaanroute” naar Afrika.  Een groot deel is al klaar maar er zijn ook nog stukken in de maak, nou ja, niet te snel rijden dus op de oude weg.  Veel politiecontroles.

Als je geluk hebt zie je leuke dingen onderweg, deze bijvoorbeeld, zo hoog opgeladen dat je steeds denkt dat ie omkukelt, gebeurde dus ook bijna.

Tan-tan welkom geheten door kamelen.

Over een paar jaar is alles klaar, wij reden vandaag ruim 200 km, langs Tan-Tan, toen nog 80 km naar Ma Fatma, op een klif, aan de Atlantische oceaan. Het is wat frisser nu door de straffe wind, 21 gr, de komende week 30 tot 35 gr.

Als je aankomt en je ziet dit ben je de lange rotweg weer vergeten.

Zondag 11 februari, zon en wind, in de wind 21 gr, uit de wind 24 gr.

Luierdagje vandaag, zonnen en wandelen naar zee met de hondjes, we namen nu maar een stuk weg en over de brug naar beneden, ivm opkomende zee, vloed dus, waardoor je ingesloten kunt raken. Aan zee kwamen de golven al snel op je af, opgestuwd door de wind, de honden vonden dat heerlijk.

Vanaf de camperplaatsen kun je ook een pad naar beneden maar die is erg gevaarlijk, Kris kras langs de rotswand, onze medereiziger Nel dacht ook dat kan ik wel en is een paar meter naar beneden gekukeld, gelukkig alleen schaafwonden, maar gewoon niet proberen dus.

De beheerder van de parking helpt Nel verbinden, zulke aardige mensen overal.

Gisteravond was het wolkenloos en pikkedonker, dan ook hier een geweldige sterrenhemel.

Op het strand veel dode zee schildpadden of geraamtes daarvan, grote dieren.

Vanuit Senegal komen er bijna dagelijks veel gelukszoekers lopend naar deze kust (duizend tot 2 duizend km lopen) met bijna niets en willen dan met een bootje oversteken naar de Canarische eilanden, hier aan de overkant, maar ze worden bijna allemaal gepakt door de vele controleposten aan de kust, ook ’s nachts. Als we in de avond of nacht de hond uitlaten zien we de schijnwerpers die mensen zoeken die de zee in willen. Om de 2 km staat er een post militairen op de kliffen die continu waken. Als ze een stel of groep pakken, wordt ze alles afgenomen, de evt boot kapotgemaakt en ze laten ze weer lopen. Zonder voedsel en water. Zo lopen ze dus langs de wegen. Hier bestaat geen spreidingswet, schrijnend en triest. En toch hebben ze wel allemaal een mobiel. Wij leven dan toch maar in luxe en weelde, hier met onze sjieke campers rijden we er aan voorbij. Je voelt je machteloos.

de avondzon verdwijnt rond 20.00 uur achter de horizon, geweldige beelden vanaf de kliffen.